Янған китап

Назар Нәжмиҙең яҡты иҫтәлегенә

 

Китап алып сыҡтым уттан,

Ялҡын теле өтә ҡулды.

Келәттәге күпме китап

Утта ҡалып эште ҡылды!

 

Китаптарҙы ырғыталар,

Ҡар өҫтөндә таптар ҡала,

Эркелмәй ул, тик өйөлә

Ап-аҡ ҡарҙа... “Татар ҡаны”[1].

 

Янып бөтмәгән, өтөлгән,

Ялмауыҙ ут аяғанмы?

“Татар ҡаны” булғанғамы

Иҫән ҡалған маяғамы?

 

Назар ағай!

Китабың да

Янмай торған ҡандан кеүек —

Утта янмай, һыуҙа батмай

Яуҙан сыҡҡан һалдат кеүек!

 

Хоҙаның зәхмәтеме был? —

Әллә дауыл осҡон төрткән.

Хәсис әллә

“Татар ҡаны”

Яныр микән тиеп көткән?

 

Ашыҡмағыҙ! Көтмәгеҙ ҙә

Яныр тиеп “Татар ҡаны”!

Ысын шиғыр һәм йыр янмай —

Оҙара гел атыр таңы.

 

Шиғриәт ул — мәңге көрәш!

Шағир, шиғыр — бер үк ҡандан!

Китап янған...  Әрней йәнем,

Хәс тә яуҙан сыҡан һалдат!

 

2001.

 

[1]  Назар Нәжми. Татар каны. Уфа, “Мәгърифәт”, 1997.